წარმოდგენილი ტურბინა არის  ვიქტორ შრაუბერგერისა და რიჩარდ კლემმის გამოგონებების საუკეთესო  სინთეზი. ეს ავტორები არასწორად ხსნიდნენ თავინთი ტურბინების ქმედითუნარიანობას – მიაჩნდათ, რომ ზედმეტ სიმძლავრეს ემპლოზია თუ სომნლუმენსცენცია ქმნიდა. ამიტომ მათი დანადგარები შეიცავდნენ ზედმეტ აგრეგატებს, როგორებიცაა – ტუმბო, რადიატორი, სპირალური ფორმის მილები, რომლებიც მნიშვნელოვნად ამცირებდნენ ტურბინების პოტენციურ სიმძლავრეს. 

  წარმოდგენილი ტურბინა კი არ შეიცავს არც ერთ ზედმეთ დეტალს – პირიქით -- დამატებული აქვს ტურბოდეტანდერი და მქნევარა, რომლებიც კიდევ უფრო ზრდიან სიმძლავრეს.

 

 ერთი შეხედვით ამ ტურბინის ყველაზე მარტივი ვარიანტი  ძალზედ ჰგავს ამერიკელი უილიამ მაკ-დევიდის  ტურბინას (აშშ-ს პატენტი # 6800955). მაგრამ იგი პოლარულად განსხვავდება მოქმედების პრინიცპით. მაკ-დევიდის ტურბინაში  პროპელერი გამოდევნის ჰაერს ტურბინის სივრციდან იმ მიზნით, რომ დაბალი წნევით მოახდინოს ტორნადოს პოროვოცირება. მაგრამ შედეგი კი საწინაღმდეგო მიიღება – მაღალი სიჩქარის დროს ჰაერი გარედან უბრალოდ აწვება ფრთებს და ამუხრუჭებს მათ, რადგან ფრთები გარე წნევის  მიმართ ბლაგვი კუთხით არიან განლაგებული. 

 წარმოდგენილ ტურბინაში კი პირიქით ხდება – ჰაერი იწნეხება შიგნით და ეს გაზრდილი წნევა კიდევ უფრო აჩქარებს ფრთების მოძრაობას. გარდა ამისა ამ ტურბინას აქვს დეტანდერი, რომელიც კიდევ ერთი ხარსიხით ზრდის ეფექტურობას. 

 ჰაერის ასეთი დაწნეხვის პრინციპი გამოიყენება ასევე იური ვოლოდკოს მონოთერმულ ძრავში, მაგრამ ეს ავტორი ცდილობდა, რომ "ზედმეტი” ენერგია მიეღო მხოლოდ აირის ლამინარული ნაკადების ადიაბატური გაფართოებით, რის გამოც მის ძრავს საკმაოდ არაეფექტური, "უკუღმართი” პროპორციები აქვს და არც ტურბოდეტანდერი გააჩნია.